Toen ik gister weer eens halsoverkop moest plassen, langs de toiletjuffrouw van de Bijenkorf Amsterdam sjeesde zei ze prompt: " Zo, jij moet niet lang meer"
Ik stond met mijn mond vol tanden. Want bij een eerder toilet bezoek in club 11 die dag, was de toiletjuffrouw juist zeer te spreken over mijn bescheiden buik. Zoals de meeste overigens.
Dames en ook heren trouwens maken steeds vaker een praatje naar aanleiding van die buik.
Het wekt sowieso al veel nieuwsgierige blikken, maar veel mensen vragen dan ook rustig hoe ver ik al ben, het geslacht bladiebladiebla.
Tot nu toe altijd positief en ook wel gezellig.
Maar ik vond die toiletjuffrouw eigenlijk ronduit onbeleefd.
Ik ben toen met mijn bek vol tanden gaan plassen en er eigenlijk niet verder op in gegaan maar volgende keer ga ik toch maar iets gemeens terug zeggen.
Mijn verloskundige weegt me overigens nooit. Zij zijn van mening dat zolang het niet alarmerend is het niet zoveel uitmaakt hoeveel je eigenlijk aan komt. De baby groeit wel. Daar ben ik het wel mee eens en ik vond het dan tot nu toe ook niet zo nodig mij te wegen. Dat zou me misschien alleen maar depressief maken en je kan er uiteindelijk toch niets aan veranderen op dit moment. Maar vanmorgen kon ik het toch niet laten.
Was ik echt zo dik? Ik sta toch nog niet duidelijk op knappen? Gelukkig, de weegschaal maakte mij weer relaxed. De "schade" staat op 6 kg. Niet meer dan volgens "het boekje" staat aangeschreven met mijn lengte en startgewicht. Ik mag me zelfs nog een paar keer overgeven aan de vreetkicks als ik dat zou willen.
Voor mijn gevoel eet ik overigens niet anders, op gezonder na dan, dan dat ik voor mijn zwangerschap deed. Ook toen kon ik al niet toegeven aan een reep chocolade. Het lijkt zelfs wel minder dan toen. Na al die dagen misselijkheid ben overigens ook wel blij dat ik afentoe zomaar ergens weer trek in heb :-)

